Japonlar planlamaya önem verdi. Hem deprem öncesi hem de deprem sonrasında. Japonlar sürekli senaryolar bazında afetlere ve afet sonrasına hazırlık yapıyor.
Buna çok ciddi bütçe ayırıyor. İkincisi, direnç/dayanıklılığı ülke genelinde ortak bir şekilde artırmaya çalışıyorlar. Zemin öylesine seçilmiyor. Binalar öylesine yapılmıyor.
Merkez, yerel yönetimler, işletmeler, sanayi, ordu, toplumun her kademesi ulusal bir plan çerçevesinde bir araya geliyor.
Yani tek bir kurumun yetki ve sorumluluğu yok. Devlet- sivil inisiyatifler birlikte çalışıyor. Topyekun bir mücadele yani.
Dünyada deprem kuşağındaki ülkelerin kendi göre coğrafi yapısı, zemin ve toprak çeşitliliği söz konusu.
Ortak alınacak tedbirler kadar ülkeler kendi özelliklerinden yola çıkarak tedbir almaya çalışıyor.
Şili de bu ülkelerden birisi.
Şili'nin afet müdahale planları ve bina inşa kodları; başkent Santiago'da oluşabilecek 9 büyüklüğündeki bir deprem senaryosuna göre hazırlanmış durumda.
-Şili’deki senaryolarda arama kurtarmadan tahliyeye, iletişimin nasıl süreceğinden asayişin nasıl sağlanacağına her detay var.
-Acil müdahale planları, her yıl her bölgede, birkaç defa tekrarlanan tatbikatlarla ve herkesin katılımıyla yapılıyor.
-Afet yönetiminde, özellikle "katılımcılığı" esas alıyor. yerel toplulukların, sivil toplum kuruluşlarının görüşlerine danışılıyor, yerel eğitim faaliyetleriyle halkın bilinçli ve hazırlıklı olması sağlanıyor. (Devam edecek)
Deprem bir gerçeklik ama kader değil